Różowe. Dzieciowe. Urodzinowe

Żółte misie i dzwonki, brązowe grzybki i auta, ludziki z makowymi kropeczkami, czerwone serduszka.

Wszystkie kruche, delikatne, słodkie.

A urodziny mają kolor różowy. 

Od dwudziestu kilku lat są miziate, puchate, różowe i lukrowane. 

Mimo, że lukru nie lubię. Ale ten urodzinowy to co innego.

W urodziny wszyscy się uśmiechają, można założyć kolczyki w kształcie kawałków tortu, ubrać kolorową spódnicę i wskoczyć w kalosze w kolorowe grochy. Można dostać na prezent książkę, o której od dawna się marzyło i mimo, że nawet najbliższym osobom ciężko połapać się w tym, które książki już mam, których nie, które już jadą do mnie zamówione, więc praktycznie ich jeszcze nie ma, ale teoretycznie jakby już były, to mimo tego wszystkiego, ta jedna osoba dokładnie wie, jakiej książki mi brakuje. 

Miło jest zostać wyściskanym i obdarowanym niebieską torebką w chmurki, z rysunkową krową, która ma puchate łatki i strzeże torebki cukru i torebki mąki, które są w środku. 

Urodziny są uśmiechnięte.

I w urodziny można zafundować sobie terapię ciastkami. Dwa miesiące temu pisałam, że zaczynam pracować jako cukiernik w warszawskiej kawiarni, pamiętacie? Tych ciasteczek można spróbować właśnie w niej (adres tutaj). Lubie tę pracę ogromnie. Krzątam się po kuchni, lawiruje między wielkim piecem a ogromnym mikserem z gigantycznymi blachami w rękach. Wszystko jest większe. 

Ale i prostsze. Są torebeczki, w które mogę pakować ciasteczka, zawiązywać je kolorowymi wstążkami albo zamykać złotym drucikiem. Naklejki, na których cierpliwie wypisuję nazwę ciastek, czasami dorysowuję coś od siebie i takie torebeczki wkładam do wielkich szklanych słoików, które sama ustawiam na ladzie. Piekę słodkości, którymi pachnie na kilometr (nawet na korytarzach w pobliskich apartamentowcach - to zasługa rur, odpowietrzników - nie wiem jak je nazwać, które pomiędzy kilkoma budynkami są ze sobą połączone), a później wychodzę przed kawiarnię i piszę kolorową kredą na tablicy "Zapraszamy na ciepłe ciasteczka" i rysuje obok nadgryzione ciastko.

A później wracam do kuchni, ściągam fartuszek, sprzątam. Żegnam się, wychodzę. Choć wcale nie chcę. Chętnie zostałabym dłużej. Dlatego następnego dnia znowu przychodzę, bardzo wcześnie rano, jeszcze przed otwarciem, żeby rankiem w kawiarni znowu pachniało cukrem, czekoladą i świeżo zaparzoną kawą.

Ciasteczka dzieciowe
różnokolorowe i różnokształtne

Składniki:
przepis podstawowy:

• 230 g mąki pszennej + odrobina do podsypywania
• 150 g masła, posiekanego na małe kawałki
• 110 g drobnego cukru
• 1 łyżeczka ekstraktu waniliowego (nie aromatu) lub 2 łyżki cukru waniliowego
• 1 łyżka mleka

do zrobienia różnokolorowych ciasteczek dodatkowo:

• barwniki spożywcze - w proszku, płynie lub żelu (jeśli nie posiadasz, żółty możesz zastąpić kurkumą, a brązowy - kakao)
• mak

Przygotowanie:

1. Rozgrzej piekarnik do 180 stopni C. Blachę wyłóż papierem do pieczenia. 

2. Do dużej miski przesiej mąkę, dodaj masło i rozetrzyj palcami tak jak na kruszonkę. Dosyp cukier, wlej mleko i ekstrakt waniliowy (lub zastąp go cukrem waniliowym) i wymieszaj wszystko dokładnie. Wyrób gładkie ciasto. Nie musisz go schładzać w lodówce.

3. Jeśli chcesz zrobić kolorowe ciasteczka, podziel ciasto na tyle części, ile chcesz mieć kolorów. 

4. Do ciasteczek w kropeczki dodaj maku. Do wszystkich innych kolorów - barwniki i zagnieć. Jeśli nie masz barwników, żeby uzyskać żółty kolor ciasta, dodaj kurkumę, a brązowy - kakao.

5. Rozwałkuj ciasto na blacie podsypanym mąką (żeby ciasto się nie przyklejało). Do tych ciastek można zastosować małą sztuczkę - jeśli ciasto nie da się gładko rozwałkować, np. rozwarstwia się, należy przełożyć ciasto do miski, dolać odrobinę mleka (niepełną łyżkę) i odrobinę mąki (mniej niż jedną łyżkę - tylko tyle, żeby ciasto przestało się kleić do rąk), wtedy można rozwałkować już bez obaw, że ciasto nie będzie trzymać się razem przy wycinaniu ciasteczek. Kiedy już wytniesz foremką ciasteczka, ułóż je na blasze do pieczenia, wstaw do piekarnika i piecz ok. 12-15 minut, aż ładnie się zarumienią. Przed pieczeniem nie musisz ich smarować jajkiem ani mlekiem. 

6. Po wyciągnięciu gorących ciasteczek z piekarnika daj im ostygnąć.

Dorota Gellner - Duszki, stworki i potworki

Uwielbiam książki dla dzieci. Każdą stronę, każdy jej centymetr. Teksty, wierszyki, rymowanki, przezabawnie dobrane słowa. Rysunki. Mistrzowskie rysunki. Żaden inny gatunek literacki nie jest tak ciężki do stworzenia, więcej!, do stworzenia go dobrze. Bo dorośli piszą ze swojej perspektywy. Bardzo mało jest osób, które potrafią zejść z dorosłego poziomu swojego mózgu i wejść w myślenie kilkuletniego brzdąca, który niczemu się nie dziwi i dla którego absolutnie wszystko jest możliwe. To, że zwierzęta potrafią mówić, to normalka. Że sprzątaczka rozmawia z odkurzaczem, to też nic specjalnie nadzwyczajnego. Licho paraduje zadowolone po stronach książki w glanach i czapce pilotce naciągniętej na uszy. Co się dziwisz? Licho nie śpi.
Jakiś czas temu pisałam o platynowych książeczkach dla dzieci (pamiętacie? - klik klik! tutaj). Oszalałam ze szczęścia, kiedy dostałam do ręki kolejne książki ilustrowane przez Maćka Szymanowicza. Autorki, Doroty Gellner, jeszcze nie znałam, co szybko i z szerokim uśmiechem na ustach zmieniłam. Jej teksty są cudowne, kochane, miziate i puchate. A przy tym przezabawne. Takie, od których wróciły mi miłe wspomnienia (i nieważne, że książeczki Gellner miałam w rękach pierwszy raz), niekontrolowanie wybuchałam śmiechem, a po wszystkim uderzyła we mnie tak pozytywna energia, że musiałam wstać i poskakać kilka razy, żeby mnie z tej euforii nie rozsadziło.

Dorota Gellner - Czekoladki dla sąsiadki; Duszki, stworki i potworki; Roztrzepana sprzątaczka