Kokosanki owsiane

Dzień pod znakiem kokosu. Chodził za mną włóczywszy wiórkami od paru dni. Ale kokosanki robiłam już milion trzysta razy. Za prosto by było, trzeba coś przekombinować. No to ciach, co jest w szafkach? Z dolnej półki szczerzą się płatki owsiane. Hm, a czemu by nie. Takich jeszcze nie było.

Wyszły rumiane, mięciutkie kulki. Nie, już ich nie ma. Żywotność kokosanek owsianych wynosi jeden dzień, po tym czasie znikają w niewyjaśnionych okolicznościach (osoby, którym nagle zaokrągliły się policzki na kształt kokosanek miałyby tu coś do powiedzenia, tylko najpierw muszą ciasteczko połknąć, żeby móc się odezwać). No dobra, chwila powagi. Kokosanki są przepyszne, proste do zrobienia i szybko się je piecze. Nie ma żadnych podchwytliwości, na których można się kuchennie wyłożyć. Ciasteczka zawszewychodzące.

Chwila powagi się skończyła. Książki fruwają. Po pokoju już nie, od kiedy kilka miesięcy temu nadeszła wielkopomna chwila wciśnięcia do pokoju dwóch regałów. Teraz wszystko leży poukładane, a ja liczę w głowie kiedy przyjdzie pora na kolejne półki. Książki fruwają po głowie i po pocztówkach. Rozśmieszają mnie takie rzeczy. Tym bardziej, że dostrzegam pewne analogie.

Miałam kiedyś manię małych form artystycznych. Małe formy umieszcza się na półkach obok książek w artystycznym nieładzie. Czyli trochę tu, trochę tam, trochę siam i naraz robi się tego za dużo. Małe formy mi się znudziły; inna sprawa, że po prostu się kurzyły, a mnie się nie chciało latać co drugi dzień z puchatą szczotką na wysięgniku i miziać ich w celu odkurzenia. Artystyczne formy wyrazu poszły do pudła. Wszystkie z wyjątkiem małego czerwonego garbusa, który robi za podtrzymadełko do książek, głośno tykającego budzika i Antoniego (Antoni jest fioletowym pajacem, któremu najpierw zgubiłam włosy, a potem białe spodenki, co pretenduje go do miana pluszowego ekshibicjonisty).

I wycinki. Niektóre ładnie wycięte, inne trochę krzywo wytargane: z gazet i katalogów książkowych. Kawałek taśmy i wycinek trzyma fason.

Kokosanki owsiane
Przepis wypatrzyłam u Kasi.

Składniki na ok 20-25 ciasteczek:

• pół szklanki białek (z 5 średniej wielkości jaj)
• pół szklanki cukru
• 170 g wiórek kokosowych
• 170 g błyskawicznych płatków owsianych

Przygotowanie:

Białka ubijamy z dodatkiem szczypty soli na sztywną pianę a następnie dodajemy cukier i miksujemy jeszcze 5 minut na najwyższych obrotach, aby cukier się rozpuścił a masa stała błyszcząca. Kokos mieszamy z płatkami i dodajemy do białek. Całość mieszamy szeroką drewnianą szpatułką albo łopatką. Odstawiamy masę na ok 10-15 minut, aby płatki wciągnęły wilgoć i zmiękły (masa zgęstnieje, co ułatwi formowanie kulek).

Piekarnik nagrzewamy do 175 stopni. Z masy formujemy kulki wielkości większego orzecha włoskiego i układamy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Ponieważ ciasteczka mogą troszkę urosnąć w trakcie pieczenia, należy zachować między nimi ok 3 cm odległości. Pieczemy 15 minut a następnie odstawiamy je do całkowitego wystygnięcia - a potem przyznajemy sobie order wytrzymałości, bo kokosanki pachną i smakują tak cudnie, że nie sposób się powstrzymać od spróbowania jeszcze ciepłych :)

Francesca Simon, Koszmarny Karolek i wstrętne gacie

Jak mnie śmieszą niektóre absurdalne rzeczy ostatnio. Już samo to, że mnie śmieszą, wydaje mi się absurdem, bardzo jednak sympatycznym. Śmiałam się ostatnio na głos, co mi się rzadko zdarza przy czytaniu książki, bo to musi być coś naprawdę łał, przy czytaniu o różowych gaciach w błyszczące serduszka i tęcze, który pewien chłopczyk nosił przez pół dnia i bezskutecznie próbował je wcisnąć lalusiowemu młodszemu bratu, który - uwaga - je warzywa. To mówi samo za siebie, tylko lalusie jedzą fasolkę, która wygląda jak zielone robaki. Z brokułami też należy być na bakier, bo to obleśnie obrzydliwy pokarm, który pełza na wszystkie strony po talerzu i wygląda jak gumiasta maziasta gula gludyniu. Toż to istne błee!

A przy okazji przypomniało mi się jak byłam mała, bardzo dawno temu, kiedy jeszcze uchachana jeździłam z rodzicami na wakacje (potem dość szybko mi się odwidziało) i pewne lato spędziłam w miejscowości Swornegacie. Kto nie wierzy, może sprawdzić na mapie: zaraz obok są Ciecholewy, Kokoszka, Chiny, Dzięgiel, Czaple, Laski i Młynek. Trochę bardziej na północ też Pustkowie, Klasztor i Jeruzalem. A na południe - Pomoc, Wolność i Babilon. I to wcale nie tak daleko od siebie, to są prawie sąsiednie wsie. Wsi spokojna, wsi wesoła, który głos twej chwale zdoła?...